Toscana bölgesinde bulunan, Umbria bölgesi ile sınır komşusu, Siena şehrine bağlı sevimli italyan kasabası Chiusi’de geçirdiğim günler belki de uzun Toscana seyahatimizin en keyifli günleriydi. Aylar öncesinden organize ederek, kasabanın en özel evlerinden birinde; Villa Donatelli’de konaklama imkanı yakalayabilmemiz kesinlikle geçirdiğimiz güzel günleri özel kılan en önemli etkenlerden arasındaydı.

Chiusi, oldukça küçük, 8000 civarında bir nüfusa sahip bir kasaba. Az insan, az araba, bol yeşil, bolca temiz hava, taptaze ürünlerle hazırlanmış leziz tabaklar, sessizlik, yavaş akan zaman, mutlu insanlar… Gerçi bu sıfatları sadece Chiusi için kullanmak Toscana’ya haksızlık yapmak olur çünkü Toscana’da gezdiğim tüm kasabalar bu sıfatların hepsini taşıyarak adeta birbirleriyle güzellik yarışı yapıyorlar.

Chiusi küçük bir kasaba olmasına karşın büyük şehirlere de oldukça yakın. Toscana’nın baş şehri Floransa’ya 80 dakika, Siena’ya 50 dakika ve hatta Umbria bölgesinin baş şehri Perugia’ya 55 dakika uzaklıkta bulunuyor.

Onca güzel kasaba içerisinden Chiusi’yi tercih etmemizin sebebi hem lokasyon hem de bizi fotoğraflarıyla kendine çeken Villa Donatelli’ydi. Kararımızı verdikten kısa bir süre sonra ev sahibi Andrea ile iletişime geçtim. Oldukça ilgili ve nazik bir şekilde yanıtladı tüm sorularımı. Ev sahibinin iletişim şekli kesinlikle kalacağınız ev hakkında kafanızda bir tablo oluşturuyor.

Heyecanla beklediğimiz günler sonrasında kendimizi Chiusi yolunda buluyoruz. Andrea ile eve çok yakın bir okulun otoparkında buluşmak için randevulaşıyoruz. Koskocaman bahçesi olan, çocukların bahçede özgürce koşturup oynadıkları, şirin mi şirin okulun otoparkında Andrea ile tanıştıktan sonra Andrea önde yürüyerek biz de arkasında arabayla onu takip ederek eve doğru yola koyuluyoruz. Ağaçlarla çevrelenmiş bir patika yola giriyoruz. Buradan nasıl gideceğiz nasıl çıkacağız diye endişelenirken yolun sonundaki eve varıyoruz. Otoparkına arabayı park ettikten sonra Andrea ile birlikte eve giriyoruz. Dışarıdan eve baktığımda bir masalın içine giriş yaptığımı hissediyorum. Bizimkiler valizleri indirmekle meşgulken ben Andrea ile birlikte o hep İtalyanların çok sevdiğim ahşap yüksek giriş kapılarından birini aralayarak içeri giriyoruz. Geniş bir giriş bizi karşılıyor. Hemen salona yöneliyoruz. Salona girdiğim anda karşılaştığım manzara muhteşem. Dev bir tabloya bakıyorum sanki salonun kemer görünümlü dev penceresinden.

Biraz ilerleyince çok keyifli bir şömine köşesinin salona hakim olduğunu fark ediyorum. Dekorasyon tam benlik. Ruhu olan eski mobilyalara ufak yeni dokunuşlar yapılarak tatlı bir ahenk yakalanmış. Ardından mutfak bölümüne geçiyoruz. Mutfak küçük olmasına rağmen keyifli bir yemek odasına açılıyor ve hemen ön tarafında muhteşem bir terası var; hemen hemen tüm evi çevreleyen büyük bir teras. Terasa çıktığımız anda kuş sesleri bizi selamlıyor. Manzara, inanılmaz bir özgürlük hissi yaratıyor içimde. Andrea, çok özel bir noktada olduğumuzu vurguluyor. Toscana ve Umbria bölgelerinin sınırını manzara üzerinde eliyle çiziyor sanki. Sonra diğer odaları geziyoruz. Ev dışarıdan tek kat gibi gözükse de içeride kademeli merdivenlerle birlikte 4 kattan oluşuyor. En son çatı katına çıkıyoruz ve benim için bir hazine değerinde küçük bir çatı katı kütüphanesi karşıma çıkıyor. Andrea ev ile ilgili tüm detayları nazikçe anlatıyor.

Onu yolcu ettikten sonra ikram ettiği şarabı keyifle yudumlayıp evi daha dikkatlice geziyorum. Çatı katında kitapların arasına gömülüyorum. Terasta mis gibi havayı içime çekiyorum. Evin her köşesini inceliyor ve keşfediyorum. Evin çok güzel bir enerjisi var. Belli ki burada yaşayanlar mutlu bir yaşam sürmüşler diye geçiriyorum içimden. Evin orasını burasını karıştırırken yemek odasındaki dolabın çekmecesinde çerçeveli bir fotoğraf buluyorum. Andrea’nın büyükannesi ve büyükbabası olduğunu tahmin ediyorum.

Evin geçmişini çok merak ederek Andrea’ya soruyorum ve villanın hikayesini ondan keyifle dinliyorum: “Baba tarafından büyükannem ve büyükbabam Anita ve Amedeo, Chiusi’de tanıştılar ve ardından 1952’de Floransa’da evlendiler. Önce Chiusi’nin tarihi merkezinde küçük bir apartman dairesinde yaşadılar ve 1970 yılında arsayı satın alarak 1972 yılında Floransalı bir mimarın projesiyle Villa’yı inşa ettiler. Amcamın ve babamın ailesinin de orada yaşamasını umdukları için bu kadar büyük bir ev inşa ettiler ama ikisi de iş için Chiusi’den taşınmak zorunda kaldılar. Buna rağmen ailem ve ben yaklaşık ayda bir kez büyükannem ve büyükbabamı ziyarete giderdik ve burada hep birlikte villada vakit geçirirdik. Büyükannem ve büyükbabam hayatlarının sonuna kadar bu villada yaşadılar, mükemmel kayısılar üreten meyve ağaçlarının da bulunduğu bahçeyle ilgilenmeyi çok sevdiler. Ayrıca zeytinyağımızı yapmak için hala zeytin topladığımız zeytin ağaçlarına da her zaman sahip çıktılar. Dedem 95 yaşında, anneannem ise 103 yaşında vefat etti.” diyor ve devam ediyor: “Bu arada ben, Roma’da doğdum ama ailemin iş için taşındığı Umbria’da büyüdüm, üniversitemi bitirdikten sonra eşim Martyna ile tanıştığım Polonya’ya çalışmaya gittim. 2019 yılı ortalarında Martyna ile birlikte İtalya’ya dönmeye ve büyükanne ve büyükbabamızın villasını yeniden düzenlemeye, ona yeni bir hayat kazandırarak kiralama yapmaya karar verdik. Sanırım şu anda büyükannem ve büyükbabam, villanın artık dünyanın her yerinden insanları ağırlamasından ve bölgenin güzelliklerini ziyaret etmek için gelen insanların villayı kendi evleri gibi görmelerinden çok memnunlardır.“

Biz geniş bir aile olarak konakladık bu villada. Çok keyifli günler geçirdik. Gözümüzü harika bir tabloya bakarak açtık. Çocuklar bahçede koşuşturdu, oyunlar oynadı. Şömine etrafında sohbetler edildi. Uzun yemek masasında Toscana şarapları eşliğinde keyifli aile yemekleri yendi. Küçük mutfağında hep bir hareket vardı villanın. Terasta, kuşların senfonisi eşliğinde içilen kahvelerin tadı çok başkaydı. Çatı katındaki kütüphanede kendimi kaybettim diyebilirim. Dante Alighieri’den La Repubblica gazetesinin eski sayılarının ciltlenmiş hallerine, pul koleksiyonundan eski fotoğraf dergilerine, Pinocchio’dan birçok edebi esere neler buldum neler bu minik kütüphanede. Bir de ayrılacağımız gün çok tatlı bir sürprizle karşılaştım; kitapların birini karıştırırken birkaç fotoğraf ve aşk mektupları döküldü önüme. 70’li yıllarda yazılmış aşk mektuplarını bulmak çok tatlı bir his bıraktı bende.

Çok keyifli anılar biriktirerek Villa Donatelli’den ayrıldık. Sizin de Toscana’ya yolunuz düşerse Villa Donatelli masalının içine kendinizi bırakmanızı içtenlikle öneririm.

Kapak Fotoğrafı: Damla Anol Erol

İlginizi çekebilir: Damla Anol Erol’dan Leonardo da Vinci Bilim ve Teknoloji Müzesi