Sinema anlayışına hayran olduğum Xavier Dolan’ın son filmini paylaşmak istedim bu hafta sizlerle! Etkileyici ve başarılı yönetmen en iyi işini son filminde yapmış bana sorarsanız; kaçırılmayacak, etkisinden kaçılamayacak bir film koymuş ortaya…

Bazı dönemlerde hayat mutsuzluk ve umutsuzluk üzerine kurulu gibi hisseder insan. Bu dönemlerde ara ara yaşadığımız mutluluk yanılsamaları vardır yalnızca, güçlü hissettiğimiz anlar sonludur ve bu son maalesef hemen gelir. Mutsuzluk yaşamımıza hakim olduğunda 1:1 formatında, kısacık mutlu iki anda ise 16:9’a dönüşen bir film Mommy.

Üç karakterin sıkıntılı dolu dünyasına dahil ediyor bizi yönetmen. Diane yalnız bir kadındır, görünüşüne ve kimi yersiz davranışlarına rağmen sakin sayılabilecek, nispeten düzenli bir hayatı vardır. Yaşadığı bu hayat, oğlunun ıslahevinde yangın çıkarıp iki kişinin yüzünün yanmasına sebep olduğu için ıslahevinden atılmasıyla son bulur ve oğluyla beraber yaşamaya başlar. Oğlu Steve ise dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu yaşayan 15 yaşında bir gençtir. Üçüncü karakterimiz ise sıkıntılarını pek öğrenemediğimiz Kyla’dır. Kyla, Diane’nın karşı komşusudur ve zamanla bu umutsuz aileye dahil olarak bize “her şey yoluna girecek” duygusu verir.

Ancak Steve annesini, hastalığı gereği elinde olmayarak, hem maddi ham de manevi olarak büyük sıkıntıya sokar. Neden olduğu tüm problemleri bir kenara bırakıp Diane onu sevmekten, onunla ilgilenmekten vazgeçmez. Ama sıkıntının maddiyat tarafı büyüdükçe dünyanın içinde bulunduğu ekonomik düzen yüzünden Diane istemediği bazı kararlar alır.

Karakterlerin duygularını tüm yoğunluğu ile yine seyirciye harikulade bir şekilde aktarıyor Xavier Dolan. Öyle derinlemesine işlenmiş bir film ki, seyrederken her ne kadar sıkıntı içinde olsanız da 139 dakikanın nasıl geçtiğini anlamıyorsunuz. Kamera genellikle karakterleri 1:1’lik boyutu ile portre gibi gösterirken bakış açısını sınırlayarak sizi yalnızca o ana odaklıyor; çevredeki eşyalar, insanlar önemsizleşiyor ve siz karakterin mutsuzluğu ile bütünleşiyorsunuz. Ayrıca filmde Steve, Diane ve Kyla hayatlarının en güzel anlarını beraber yaşamaktalar ve yönetmen bu anları sık sık yavaşlatarak izleyicinin bu anların yoğunluğunu daha iyi görmesini sağlamış. Ağır çekimlere eklenen yakın çekimler de bu durumu pekiştirmekte.

Mommy, hem oyuncu performansları hem yönetmenlik açısından kaçırılmayacak bir film olmuş. Bunlara kullanılan müzikleri ve senaryosunun derinliğini de eklediğimizde gerçekten çok başarılı ve tadından yenmez bir yapım haline geliyor.

Film, henüz yaşı 26 olan yönetmen Xavier Dolan’ın gelecekte yakalayacağı başarı konusunda beni oldukça umutlandırıyor.

Kısaca Mommy, mutsuz ve umutsuz olsak da birbirimize tutunduğumuzda geçici bile olsa ne kadar mutlu olabileceğimizi gösteriyor, unutulmayacak ve kolay kolay bitmeyecek bir etki bırakarak tabii.