İnsan ne zaman masumiyetini kaybeder? 1988 yapımı Çingeneler Zamanı filmini elbet duymuşsunuzdur. Lise zamanlarında insan psikolojisine olan ilgimi fark ettiğimde karşıma çıkan, insanda değişik hisler bırakan, belki de içinde fark edilmeyi bekleyen duyguları ortaya seren psikolojik bir film. 

Filmde Perhan yani başrolümüz, fedakar ve aşık bir çocuğun, içimizin en derinine kazınan bir cümlesi vardır ki belki de filmin özeti olan “Kendime yalan söylediğimden beri kimseye inanmaz oldum.” cümlesinin herkesi kendisiyle bir şekilde yüzleştirmiş olduğuna eminim.

Evet, psikoterapi kuramlarına göre güvensizlik duygusu çocukluk veya gençlik travmalarımızda saklı kalıp bizi ömür boyu yaşadığımız durumlarda yalnız bırakmıyor, fakat olay sadece bu mu?

İnsan, yaptıklarıyla ve  yapamadıklarıyla yargılar hayatı, ya da olduğu ve olamadığı insan suretiyle. Hep bir suçlu arar, en önemlisi de bir kez yalanı hayatına dahil edince onun boyunduruğu altında savrulup durur.

Perhan’ın ilk yalanıyla başlıyor masumiyetini kaybedişi ve sevdiklerine olan güvensizliği… Sahi, insanlar neden yalan söyler ki? Kendini olduğundan farklı biri yapınca aslında kendinden kaçmıyor mu insan?  Perhan, meyhanede alkolle olan savaşında aslında kendini unutmaya çalışmıyor mu? İçindeki acıyı ve kime olduğu bilinmeyen öfkeyi bastırmaya çalışırken görüyoruz kendisini. Halbuki ne kadar kendimizden kaçsak da hep aynı yere dönüyoruz. Bir gün söylediğimiz en masum yalan bile çığ gibi büyüyüp bizi kendimizden uzaklaştırabiliyor.

İşte burada kendimize dürüst olmak çok önemli, ancak bununla birlikte insan kendini olduğu gibi kabul ediyor ve yaşadığı ilişkilerini ona göre şekillendirebiliyor. Dürüst olmak bazen zor gelse de aslında bizim en masum yanımızı ortaya çıkarıyor; hayatın çıkmazlarında belki de o masum yanımız bize destek oluyor bunu da bilemeyiz.

Perhan’ın hikayesi de işte herkesin yaşamında deneyimlediği; az ya da çok benzer süreçleri içinde barındırıyor. Kendim bile izlerken, hayatımda tam yerine oturamayan belli parçaları fark ettim mesela. Belki yalanlarla bir şekilde istediğimiz durumların içine girsek de sonunda hüsranla karşılaşmamız çok olası ve bununla birlikte kayıplarla da. Bence ilk olarak en gizli yönümüz olan masumiyetimizi kaybederiz sonra sevdiklerimizi, ve en önemlisi kendimizi.. Bu hayatta kendimizi bulup şevkle yaşayabilmek için o masumiyetin hep içimizde kalması dileğiyle…

Kapak Fotoğrafı: butdergisi.com

İlginizi çekebilir: Erkin Kırkpınar’dan Asabiyim Ben