Jiro Dreams of Sushi, 85 yaşındaki sushi şefi Jiro Ono hakkında küçücük bir belgesel. Ama küçük bir film olması sizi yanıltmasın, ömrümüzü ne uğruna harcadığımız hakkında büyük ve önemli sorular soruyor, insanı kendine bakmaya zorluyor. Film boyunca kamera Japonya kırsalındaki Budist tapınaklarından Tokyo’nun işlek caddelerine, Jiro’nun kusursuz düzen örneği mutfağından Tsujuki Balık Pazarı’nın keşmekeşine uzanıyor. Kısacık süre içinde bir yaklaşık bir asra yayılan bir hikayeye ve yoktan var olmuş bir kariyere tanık oluyoruz.

Film Jiro’nun durmaksızın kendine sorduğu soruyla açılıyor: Neyi daha iyi yapabilirim, nasıl daha üstün lezzete ulaşabilirim? Jiro filme adını veren rüyalarından, rüyasında sushi gördüğünden, gece – gündüz işini nasıl daha iyi yapabileceğini düşündüğünden bahsediyor. 85 yaşında bilge bir Japon sushi şefini dinler misiniz bilmem ama izleyiciye işlerine aşık olmalarını, çok, daha çok çalışarak işlerinde ustalaşmalarını öğütlüyor.

Sushi şefi Jiro, her sabah trene binip işe gidiyor, sabahın erken saatlerinden gecenin bir vaktine kadar çalışıyor. Restoranı, Tokyo’nun en şık alışveriş caddesindeki bir metro istasyonunda, minicik bir mutfak, bir servis tezgahı ve 10 tane tabureden ibaret, mütevazi bir mekan. Bu basitlik, özünde basit bir yemek olan sushi için mükemmel arka planı, filmimiz için de ana sahneyi oluşturuyor. Jiro’nun sushi yapımındaki her küçük detaya gösterdiği özen filmin seyir zevkini de yükseltiyor. Film ilerledikçe Jiro’nun sağ kolu, büyük oğlu Yoshikazu’yu da yakından tanıyoruz. Belki babası kadar yetenekli bir şef olsa da babasının gölgesinde kalmaya mahkum Yoshikazu’nun hikayesi, filmin bize fısıldamayı seçtiği sır aslında, 50 yaşında hala babası için çalışan adamın hikayesi film bittikten sonra da sizinle kalıyor. Filmin en güçlü yanlarından biri de Phillip Glass’dan Tchaikovsky’e uzanan film müzikleri kuşkusuz. Özellikle Phillip Glass’ın “The Hours” film müziklerinden seçilmiş parçaları filmin temasını, tekrarlarla güçlenen yükselme hissini seyirciye geçirmekte çok başarılı oluyor.

Jiro Dreams of Sushi, bir yanıyla bir nevi “Nasıl Yapıyorlar: Sushi” belgeseli. Öte yanıyla neredeyse meditasyona yakın, insanın kendini sorgulamasını sağlayacak bir tonu, bakıp da feyiz almanızı sağlayacak iki kahramanı var. Nefis bir melez diyebiliriz aslında, Uzakdoğu’nun iş ahlakına bakışı ve disiplin düsturu dijitale sırtını yaslayan Batılı bir sinema dili ile birleştiriyor. Üstelik film bitse de hikaye devam ediyor, bugün 89 yaşında olan Jiro Ono hala işe trenle gidiyor.

Bir de minik, yararlı bilgi: olur da yolunuz Tokyo’ya düşer de Jiro’nun elinden çıkma sushi yemek isterseniz, bilmenizde fayda var; her ne kadar bir ay önceden rezervasyon yaptırmanız önerilse de, restoranda yemek yemek için uzayıp giden, zaman zaman 8 ayı bulan bir bekleme listesi var. Ah, bir de Japon kredi kartı şartı. Afiyet olsun.