Neredeyse 6 yıl olacak, oğlumla aynı evi paylaşıyoruz. Oğlum, Van kedisi; Rengar. Onu ilk sokaktan alıp evime getirdiğimdeki mutluluğumu ve kaygımı hatırlıyorum da… Aslında tam olarak bir sokak kedisi değildi kendisi. Eski bir arkadaşımın anneannesinin açık balkonunda dünyaya geldi. Annesinden pek bir şey öğrenemeyen ve cılız, sağlıksız bir halde olan bu dünyalar tatlısını bir anlık kararla evime davet ettim, iyi ki de ettim.

Alerjisi Olanlar İçin Kedili Yaşam

Aslında alerjik astımı olan ve alerjisi olmayan şeyleri saymasının daha kısa süreceği bir insanım. İçerisinde bulunduğumuz dünyada benim gibi hassasiyeti yüksek birçok kişinin olduğunu biliyorum. Normal şartlar altında benim gibi birinin bir kediyle yaşaması pek normal karşılanmaz.

“Ne işin var kediyle, alerji yapar, her yere tüy döker, midende kist oluşur, ciğerlerine tüy kaçar, evin pis kokar...” Bunlar çevremizdeki çoğu insanın benim gibilere söyleyebileceği birkaç cümle aslında. Nereden duyduğumu tam hatırlamamakla birlikte, tüm bu olumsuz cümlelere inat olan bir şey öğrenmiştim o zamanlarda. Amerika’ da, özellikle çocukların alerjik bünyelere sahip olmamaları için evlerde hayvan beslendiği ve alerjik çocukların/erginlerin sağlığı açısından, sanılanın aksine, olumlu sonuçlar verdiği bilgisi… Hayatımı olumlu yönde değiştiren bu bilgi, gerçekliği tartışmalara açık tabii, ancak bence çok doğru… Normalde olsa açık alanda bile tüylü bir hayvanı sevsem nefesim tıkanırdı. Çocukluğumda, bununla ilgili çok zorluklar yaşadım. Yaşayan bilir.

Nereden duyduğumu hatırlamadığım, yukarıda bahsettiğim bu bilgi benim Rengar’ ı eve davet etmeme olanak sağladı. “Neden olmasın ki?” dedim, ve serüvenimiz başladı. İlk başlarda bebeklik tüyleri beni çok zorlamıyordu, Rengar ile yaşamaya başladığım sırada aynı zamanda doktor kontrolündeydim ve idare ediyorduk. Ne zaman ki Rengar büyüdü, tüyler uzadı ve daha çok dökülmeye başladı, o zaman önce gerçekten zorlandım. Fakat zaman ilerledikçe gerçekten tüylere, kedi epiteline alıştığımı fark ettim. Doktor kontrolüne gittiğimde ise hayvan tüyüne olan alerjimin artık daha hafif bir alerjiye dönüştüğünü öğrendim.

Kedilerde Epilepsi

Rengar 1 yaşını bitirirken ise, hayatımı zindan eden hastalığıma ilaç olmuş bu dünya tatlısının epilepsi hastası olduğunu acı bir şekilde deneyimledim. İlk geçirdiği nöbeti hatırlıyorum. Önce garip sesler çıkarıp, ağzıyla garip hareketler yapmaya başladı. Sarhoş gibiydi ve bedeni tek tarafa doğru yavaşça düşmeye meyil etti. Sonrasında, çok değil 3-4 saniye sonra, kriz başladı. Küçücük bedeni mutfaktan salona, salondan hole doğru yuvarlanmaya başladı ve her yere çarpıyordu. Ne yapacağımı bilemez halde donakaldım. O 1 dakikalık anlam veremediğim olaydan sonra, şaşkınlıkla sadece kediyi gözlemlemeye başladım. Henüz epilepsi nöbeti olduğunu bilmiyordum. Günler geçtikçe bu olay tekrarlar oldu, ta ki oğlum pencereden aşağıya düşene kadar…

Düşüşünün sonuçları için veterinete gitmiştik, bir problemi yoktu, fakat bahsettiğim olayı anlattığımda sebebini bulmaya çalışan veteriner röntgenler, kan tahlilleri, testler sonucunda Rengar’ ın aslında bedenen çok sağlıklı olduğunu fakat epilepsi hastası olduğunu söyledi. Hatta onun için “sanki fabrika çıkışı” demişti. Tek sıkıntımız epilepsiydi. Bununla yaşamaya alışmalıydık.

Hasta Bir Kediyle Yaşam

Çok zor bir süreç oldu ilk zamanlar. Çünkü hastalığın hangi zamanlar nüksettiğini ve krize nelerin sebep olduğunu keşfetmem uzun zamanımı aldı. Kullandığım kum, doğal olarak tozunu soluduğu ve patilerini, tüylerini yaladığı için etkileniyordu. Yedirdiğim mama içeriğindeki protein yüzünden etkileniyordu. Ona karşı olan tavrım etkiliyordu. Pek kavga etmezdik ama bazen haliyle bağırdığım olurdu ona, hangimizin böyle anları olmadı ki? 

Kum ve Tuvalet Düzeni

Onun için yaptıklarıma gelirsek; kum konusunda zaten çok zararlı olduğunu öğrendiğim silikadan vazgeçmiştim. Fakat sabun kokulu kum da kullanmamamız gerektiğini öğrenmiş oldum. Evim imkan tanıdığı için küçük tuvaleti ona tahsis edip daha geniş ve ferah bir alanda daha az kum tozuna maruz kalacağı özel bir tuvalet hazırladım. İyi besleneceği kadar proteinli fakat krizi tetiklemeyecek kadar az proteinli mama bulmak gerçekten en büyük zorluğumuz oldu.

Tüyler ve Malt Kullanımı

Tüy kusan bir kedi olmadığı için sağlığı açısından ona kedi maltı vermem gerektiğini biliyordum fakat kedi maltı da proteinli olduğu için kriz geçirmesine neden oluyordu. Ben de çok seyrek olarak ve çok az miktarda malt verme gibi bir çözüm ürettim. Malt yedirdikten sonra da tabii ki kriz geçirip geçirmediğini gözlemlemek için sürekli gözlem altında tutmam gerekti bir hafta kadar. Yedikten sonraki bir hafta kriz geçirmezse, geçirmiyordu çünkü. Ne kadar yanlış yaparsa yapsın, ne kadar canımı yakarsa yaksın mümkün olduğunca yumuşak bir şekilde onu uyarmayı, sesimi yükseltmeden ikaz edebilmeyi öğrendim. Biraz da sabır küpü oldum tabii.

İlaçlar

Veterinerimiz, insanlar için kullanılan bir epilepsi ilacını düşük dozda kullanım için vermişti, her gün sabah akşam kullanılmak üzere. Fakat ben bunun daha çok bağımlılık yarattığını, ilaç almadığında ya da ilaç saati geçtiğinde hemen kriz geçirdiğini fark ettiğimde uygun biçimde ilacı kestik ve bu şekilde de yaşayabiliyoruz. İnanın ilaçsız da oluyor. Yıl içerisinde 3-4 defa kriz oluyor en fazla, artık. Veterinerinize danışıp kontrollü bir şekilde siz de deneyebilirsiniz. Ben kendimce düşünerek yaptım bunu orası ayrı ama siz yine de veterinere danışın, sorun, öyle aksiyon alın.

Halen birlikte yaşıyoruz oğlumla, Ekim ayında 6 yaşına giriyor. Epilepsiye biz alıştık. Umuyorum ki bu yazım epilepsi hastası hayvanlara sahip olan birilerine ulaşır ve yardımcı olur. Hikayemizi paylaşmak istedim sizlerle. Kediler, köpekler, aslanlar… Birçok epilepsi hastası hayvan var. Bunun farkında olalım ve onlara şefkatle yaklaşalım. İnanın sevgi ve şefkat en iyi ilaç.

Kapak Fotoğrafı: Instagram.com/gunessmeltem

İlginizi çekebilir: Yaprak Sav’dan Kedi Davranışları