Bülent Tunga Yılmaz

Tam da bir sonraki yazımda mı yoksa ondan sonra mı filmin eleştirisini yazayım diye düşünürken sizin yazınızı okudum. Biraz geç kalmışım açıkcası 🙂 Sorrentino benim şu anda yaşayan yönetmenler içinde en sevdiğim ve takip ettiğim bir kaç yönetmenden biri. Filmlerini birkaç kere seyrettim. Bu film bence Sorrentino sinematografisinin zayıf filmlerinden biri ama en zayıfı değil. (Yine bence Berlusconi'yi anlattığı Loro açık ara en kötü filmidir). Loro ve sizin yazınızda da bahsettiğiniz This must be the place'den ise daha iyi buldum. Bu yazıyı okuyunca da toplu bir Sorrentino değerlendirmesi yazmak kaçınılmaz oldu. Elinize sağlık..

Çok severim ve açıkcası da üzerine bir yazıya da başlamıştım ama araya başka yazılar ve konular girdi. Açıkcası çok sevindim hakkında yazıl masına. 3 filmi de seyrettim. Açıkcası A Separation mükemmel bir filmdir ve son dönemin en iyi birkaç yapıtından biridir. Her sene bir kere seyrederim. Everybody Knows ise sanırım diğer filmleri arasında biraz geride kalıyor ama sürpriz sonu ve artan gerilimi ile yine de seyir zevki yüksek bir film.

Rakı, bazı örnekleri gibi, çok kültürel-yerel bir içki. Özellikle evrensel anlamda popüler olan bira, şarap, viski ve votka gibi içkilerden çok temel farkı 'sek içilmemesi'. Yanında hep bir eşlikçi mezelere ve yemeğe ihtiyaç duyması. Zaten rakının tadından ziyade yarattığı kültürel ve sosyal ortamdan dolayı popüler olduğunu düşünüyorum. O yüzden de rakının diğer içkiler içinde çok popüler olacağı kanaatinde değilim. Not: Rakıyı hiç sevemedim ve hiç içmem. Vedat Milör'ün dediği gibi rakı-balık tamamen kültürel bir kod, bir tür şartlanma. İyi yemek iyi şarapla eşlenir. Tabi benim görüşüm olduğunu, kimsenin ağız tadına karışmak gibi bir haddim olmadığının altını çizerek, naçizane kişisel görüşüm olduğunu da belirterek yazıyorum. Babam rakıyı çok severdi mesela ve bu bağlamda da rakıyla kurulan ilişkiyi de çok iyi anlayabiliyorum. Elinize sağlık; yazınız aracılığıyla da rakı hakkındaki görüşleri ifade etmiş oldum 🙂)