OMM’un (Odunpazarı Modern Müze), beşinci yılını kutladığı “Ehlikeyif” sergisi, çağdaş eserler ve fantastik tasarımları bir araya getiriyor. İdil Tabanca küratörlüğünde karşımıza çıkan sergi; resim, heykel, yerleştirme ve mobilya tasarımı disiplinlerini kapsıyor ve geleneksel sınırları ustalıkla aşan uluslararası sanatçı ve tasarımcıları bir araya getiriyor. 

“Ehlikeyif”ten bahsetmeye başlamadan önce müzenin geçmiş beş yılına bir bakmak istiyorum. Daha doğrusu beş yıl öncesi, ilk açıldığı dönem geliyor aklıma. 2019 sonbaharında gerçekleşen büyük açılış organizasyonunu hatırlıyorum. Beş sene önceki Burcu şöyle ifade etmiş bunu Artful Living’teki yazısında: “Garda bekleyen herkesin böyle kalabalık bir kitleyle ilk defa bir sanat etkinliğine, başka bir şehre gidiyor olması organizasyonun çapının ilk sinyallerini verdi.” OMM’un açılışıyla birlikte, Haldun Dostoğlu küratörlüğündeki “Vuslat” sergisi vesilesiyle Erol Tabanca Koleksiyonu’yla da tanışma fırsatı bulmuştuk. Beş yıldır müzenin her sergisini görmekten büyük keyif alıyor, Eskişehir yolculuklarına büyük bir keyifle çıkıyorum. Onca yılın ardından müzenin gelişimi ve geldiği noktayı güncel sergi “Ehlikeyif” ile deneyimlemek de ayrıca kıymetli oldu benim için. Bu yolculuğa vesile olan Mercado ekibinin de OMM iş birliğinde çıkarttığı son sayıya göz atmanızı öneririm.

Form ve işlev arasındaki ilişkiyi yeniden tanımlayan “Ehlikeyif”, geniş bir sanatçı ve tasarımcı listesini kapsıyor: Ahmet Doğu İpek, Andrea Branzi, Audrey Large, Barbora Žilinskaitė, Batten and Kamp, Bertrand Fompeyrine, Charlotte Kingsnorth, Chris Wolston, Elissa Lacoste, Studio Klarenbeek & Dros, Faye Hadfield, Gaetano Pesce, Guido Casaretto, Guillermo Santomà, Hannah Levy, Karl Monies, Linde Freya Tangelder, Mamali Shafahi, Marc Quinn, Max Lamb, Melih Çebi, Mesut Öztürk, Misha Kahn, Odd Matter, Roman Babakhanian, Saelia Aparicio, Schimmel & Schweikle, Serban Ionescu, Sigve Knutson, Slavs & Tatars, Studio EO, Studio Yellowdot, Süper Normal, Thomas Barger, touche—touche, VAUST, Wang & Söderström, Willem Van Hoff.

“Ehlikeyif” üzerine yazmanın zor olduğu, okuyarak da tam anlamıyla duyumsanabilecek bir sergi değil bana göre, deneyimlemek gereken bir sergi. O yüzden 20 Temmuz’a dek yolunuzu OMM’a düşürmenizi tavsiye ederim. Sergi küratörü İdil Tabanca’nın sergiden şu sözleriyle bahsediyor: “Ehlikeyif, doğanın kentsel hayatlarımıza tekrar girmesi için alan açan yapıtları inceliyor. Sergi, doğadan ilham ve ödünç alarak, kopyalayarak ve taklit ederek onu iç alanlarımıza geri davet etmeyi hedefleyen eserlerden oluşuyor. Ehlikeyif bizi yabanıl doğanın form ve çehreleriyle tekrar bir araya getirmeyi hedefliyor. Sergide yer alan sanatçılar yapıtlarına doğadan unsurlar ve insani nitelikler katarak işlevsel nesnelere ruh kazandırıyorlar.”

Sergi, “Oluşumlar”, “Yaratıklar” ve “Açanlar” adlı üç başlığa yayılıyor. Tabiatta rüzgâr, yağmur, ısı ve zamanın birer heykeltıraş olduğunu vurguluyor ve gündelik nesnelerin ruhunu ön plana çıkarıyor. Teknolojinin yol açtığı hasar, nüfus yoğunluğu, iklim değişikliği ve salgınlar, sade zamanlara duyulan kolektif bir açlık yaratırken, postmodern çağda doğaya ve doğanın içindeki karmaşık yaratıklara duyulan özlem bu serginin temel temasını oluşturuyor. 

Andrew Gardner katalog metninde sergiden şu sözlerle bahsediyor: “Ehlikeyif, geçmişin biyofilik dürtülerine bir geri dönüş öneriyor ve kapsamlı malzeme seçimini modernist teknolojik yenilik ile uzman zanaatkârlığı buluşturarak doğayı kutluyor. William Morris’in yaşadığı zamandakinden farklı liyet taşıyan fikirlerine geri dönme ihtiyacına işaret eden bir grup vizyonerle buluşturuyor. Sergi özellikle de şimdi, 2024 yılında, gezegenimizin gelecekteki varlığı yoğun tehdit altındayken sanat, tasarım ve doğanın kaçınılmaz ve neredeyse zorunlu iç içeliği üzerine düşünmeye provoke eden bir davet niteliğinde.”

OMM’un gelecek programını merakla bekliyor ve bir sonraki beş yılı için sabırsızlanıyorum.

Kapak Fotoğrafı: Kayhan Kaygusuz

İlginizi çekebilir: İlke Tolunay’dan YUNT: “Serbestlik Dereceleri” Sergisi