Müzik gruplarını birer ağaca benzetirsek, bu senenin en çok ürün veren gruplarından biri Red Hot Chili Peppers’dı. Ayrıca bu senenin ürünleri için çok iyi kalite tohum ve gübre kullanılmıştı. Çünkü hem grubun efsane gitaristi John Frusciante geri dönmüş, hem de ünlü müzik yapımcısı Rick Rubin uzun bir aradan sonra albümün yapımcısı olmuştu. Grup önce nisan ayında, yılın albümleri yazımda da bahsettiğim Unlimited Love albümünü sonra da Ekim ayında yeni çıkan albümler yazımda bahsettiğim Return Of The Dream Canteen albümünü yayınladı. Gelin birbirinin rakibi olabilecek bu iki albüme yakından bakalım.

Unlimited Love’dan başlayalım. John Frusciante’nin dönüşü çok önemli bir detay. Hem gitarını özlemişiz, hem de back vokalden ‘synthesizer’a albüme her yerde güzellik katmış. Albümdeki parçalardan bahsedersek, “Black Summer” John’un dönüşünü en iyi hissettiren parçalardan. Gerek solosu olsun gerek back vokalleri olsun iyi ki döndün üstat dedirtiyor. “Here Ever After” Flea’nın bildiğimiz harika bas yürüyüşü ile başlıyor, sonrası da kıpır kıpır hareketli bir parça olarak devam ediyor.  “Aquatic Mouth Dance” yine Flea’nın bası ile başlıyor. Flea sadece bas çalmakla kalmayıp trompetle de şarkıyı güzelleştiriyor. “Not The One” albümdeki benim sevdiğim parçalardan, gerek John’un volume swell’li gitarı gerek piyanosuyla insanı içine alıyor.Şarkının sonundaki kadın back vokal, John’un kız arkadaşı Marcia Pinna’ya ait. 

“It’s Only Natural” albümün sevdiğim diğer parçası. Bas’ın ön planda olduğu bu parçaya, John da solosu dışında back vokalleriyle de çok şey katmış. “These Are The Ways” albümün en sert parçalarından. Bu şarkıda da Chad Smith davuluyla öne çıkıyor. Gelelim benim için albümün asıl öne çıkan parçasına. Gerek funky havası, gerekse John’un harika solosu ile “Watchu Thinkin’” bence albümün en güzel parçası. John’un en çok kendini hissettirdiği şarkı bana göre bu. 

Şimdi de geçen hafta çıkan bu senenin ikinci RHCP albümüne bakalım. Return Of The Dream Canteen 14 ekimde yayınlandı. Bu seneki ilk albümden sonra en azından onun ayarında bir albüm bekliyordum ama Unlimited Love’ın bence gerisinde kalmış. Albümden benim seçtiğim parçalara gelirsek, açılış parçası olan “Tippa My Tongue” aynı zamanda albümden çıkan ilk single. Funk rock bir parça. Dinlemeye başladığınızda aslında hemen sizi sarıyor ama sonra sanki bir şey biraz eksik kalıyor. Giydikçe ayağa oturan ayakkabı gibi belki dinledikçe eksik kalan yer dolacak. 

“Eddie”, ‘2020 yılında hayatını kaybeden Van Halen grubunun efsanevi gitaristi Eddie Van Halen’in anısına yazılmış bir parça. Eddie’nin öldüğü günün ertesinde, Flea provada duygusal bir bas yürüyüşü çalmaya başlamış, grubun diğer üyeleri de buna katılmış ve ortaya Eddie Van Halen için bu parça çıkmış. Bu vesile ile biz de efsanevi gitaristi analım. 

“My Cigarette” kolayca ağzınıza takılabilecek bir parça. Birkaç kez dinledikten sonra kendinizi bir anda my, my, my, my, my, my, my, my cigarette derken bulabilirsiniz. Ayrıca sonundaki saksofon da parçaya güzellik katmış. “Afterlife”, Anthony’nin scat vokalleriyle eğlenceli bir parça olmuş, John’un da güzel bir solosu var. Scat vokal demişken, 1999 yılında hayatını kaybeden Scatman John’u da analım. “Fake As Fu@k”, “Shoot Me Smile” ve “Handful” tam favori parçalarım diyecekken bir şekilde olamıyorlar. Böyle Ghost Ship gibi vurucu bir açılış sahnesiyle başlayıp sonrası gelmeyen filmler vardır, bu şarkılarda bence bir şekilde üzerine bir şey koyamıyor. Bu albüm, arabayı 80 kilometre de hız sabitleyiciye alıp yolculuğu öyle tamamlamak gibi. Manzarası güzel bir yol olursa, sabit hızla gitmek keyifli olur ama bu albümün geçtiği yolun manzaralı yerleri bana göre az. 

Son olarak iki RHCP albümünü karşılaştırırsak, Unlimited Love bence daha güzel bir albüm. Belki beklentim biraz yüksek ya da daha fazla dinlersem fikrim biraz değişebilir, bilemiyorum. Siz de oturup iki albümü ardı ardına dinleyin. Bakalım siz hangisini daha çok beğeneceksiniz?

Kapak Fotoğrafı: nme.com