Siyasetçiler, kilise, yerel çeteler ve mafya hepsi daha çok para ve güç için birbirleriyle iş birliği yaparlarsa ne olur? Sınıf çatışmaları ve rant savaşları üzerine kurulu Suburra: la serie, Roma toplumunun sosyolojik bir dioraması. Roma’nın bilinmeyen yüzünü keşfetmek ve İtalyan mafyası klişelerini yıkan “Kutsal Olmayan Üçleme” ile tanışmak için hadi İtalyan yaşamına bir pencere görevi üstlenen Suburra’ya birlikte bakalım.

IMDb: 8,0

“Suburra, burası 2000 yıldır değişmedi. Asilzadeler, avam takımı, siyasetçiler, suçlular, fahişeler ve papazlar. Roma işte.”
Samurai, Suburra: la serie

İtalyan mafyası denilince hep orta yaş üstü, ağır başlı ve katı insanlar geliyor birçoğumuzun gözünün önüne değil mi? Hemen ardından kulağımızda Nino Rota’nın unutulmaz müziği çalıveriyor. Ya da siz de benim gibi mafya dizileri sevip bir de üstüne The Sopranos hastasıysanız kendi kendinize “Woke Up This Morning” söyleyip dans etmeye başlayanlardan olabilirsiniz. 

Daha her ne kadar herkesin bayıldığı Gomorrah’yı izleme fırsatı bulamamış olsam da The Sopranos’dan sonra (çünkü gelmiş geçmiş en güzel üç diziden birisi benim için) herhangi bir mafya dizisini çok sevebileceğimi düşünmezdim; ta ki 2018 yılında Netflix’de bir diziye denk gelene kadar. İlk bölümünden itibaren bayıldığım, Netflix’in ilk İtalyan dizisi Suburra: la serie’den bahsediyorum. Suburra konusunu 2015 yılında aynı isimde yayınlanan neo-noir sinema filminden alıyor ve dizideki olaylar filmin öncesini ele alıyor. (Final sezonu filmden bağımsız olarak ilerliyor ve bitiyor. Bu oldukça büyük bir sürpriz oldu benim için!) Aslında Carlo Bonini ve Giancarlo de Cataldo’nun kitabından uyarlama dizi, Roma’da Mafia Capitale olarak bilinen yaşanmış gerçek bir skandal. 

Suburra: la serie

Suburra, San Pietro ile oldukça gösterişli bir şekilde başlıyor. Bir adamın tedirgin bir şekilde Vatikan kompleksinden çıkışını ve taksiyle bir villaya vardığını görüyoruz. Peki uyuşturuculu bir seks partisine katılıp kalp krizi geçiren bu adam kim? Hadi bakalım, burada başlıyor ilk gerginlik. Bu kişi bir kardinal ve kardinal olmasının da ötesinde Ostia’daki herkesin gözünü diktiği arazinin kime satılacağına karar veren komitenin başında yer alıyor. 

Suburra, Ostia’daki Vatikan ve Adami ailesinin ortaklaşa sahip olduğu arazinin mücadelesi üzerinde ilerliyor. Ostia’nın kumar ve bir suç merkezi haline gelişini, buranın Las Vegas’a dönüşmesi uğruna Papa’ya kadar uzanan kirli pazarlıkları görüyoruz. Güzelim sahil şeridi tabi, akbabalar doluşmaz mı? (Bu arada Ostia’nın Pasolini’nin öldürüldüğü yer olduğunu da hatırlatmadan geçmeyim.) Palermo mafyası tarafından desteklenen Samurai’ın da, şirketlerin de, herkesin gözü burada. Suç, politika, din imparatorluklarının arka planında ise hırslı gencecik insanlar!

Kutsal Olmayan Üçleme ve Diğerleri

Orta yaşlı/yaşlı ve duygusuz mafyalardan sıkılmaya başlamışken 20’li yaşlarındaki bu “Kutsal Olmayan Üçleme” ekranlarda yerini alıyor. Mohawk saçlı, dövmeli ve bir de üstüne beyefendi bir üniversite öğrencisi! Bu üç acemi suçlu Suburra’nın farklı kültürlerinden geliyor, hepsinin hikayesi derin. Ostia gangsterinin (Adami ailesi demiştim ya) oğlu Aureliano, Romalı dürüst bir polisin gece kulüplerinde uyuşturucu ticareti yapan oğlu Lele, çingene mafya ailesinin oğlu Spadino. Üçünün de dertleri, hedefleri bambaşka. Peki savaşan aileler ortak bir dava uğruna arkadaş olup, bir de birbirleri için gözyaşı dökemezler mi? İşte seks partisinde kalp krizi geçiren Peder Theodosiou’ya yaptıkları şantajla başlayan gençlerin dostluğu bunun mümkün olduğunu gösteriyor. 

İnsan iyisiyle kötüsüyle içinde başka insanlardan parçalar barındırır; hepimiz birbirimizin karışımıyız. Durum böyleyken dizide farklı hikayelerin bir noktada birleştiğini sıkça görmemiz bizi şaşırtmıyor. Yolunu seçme, bu yoldaki her türlü zorlukla baş etme ve hayatı sonsuza kadar değiştirecek ve belki de alt üst edecek olayların savaşı Suburra. Kesinlikle tek başına kötülük barındırmıyor içinde. Hayallerin ve umutların hikayelerini görüyoruz. Zaman zaman eğlenceli, yeri geldiğinde gözyaşı döktürecek kadar da duygusal. Karakterler içlerinde kötülük dahi barındırsa, bir şekilde empati kurabiliyorsunuz onlarla ve hiçbirisine salt kötü karakterler diyemiyoruz.  

Dizide güçlü ve suça eğilimli kadınlar da yer alıyor; yeri geldiğinde acımasız olmaktan korkmayan, ailesine düşkün kadınlar. Vatikan denetçisi Sara her engele rağmen merdivenleri tırmanmaya çalışan bir kadın. Aureliano’nun ablası Livia babasının tüm karanlık işlerinde aktif yer alan, işletmeci biri. Üstelik ailesi uğruna gözünü karartmaktan da korkmuyor. Çingene mafyası kadınları da bu karanlık, pis işlerin yönetiminde oldukça aktifler. Özellikle final sezonunda Nadia ve Angelica oldukça önemli konumda yer alıyorlar dizide. Üstelik “her şeyin arkasındaki gücün” de bir kadın olduğunu öğreniyoruz: Sibilla.

“Roma’da her yer benim.”
Samurai

Suburra’da tüm karakterleri bir noktada birleştiren önemli bir karakter ise Samurai. Eli kolu güçlü, herkese rahatça uzanabilen eski bir mafya babası. Önüne çıkan herkesi yok eden biri tahmin edersiniz. “Roma’da her yer benim.” diyebilecek biri olmasına rağmen, kurulan mafya klişesini yıkıyor ve bizi siyah arabasının penceresinden süzmek yerine 2002 model Yamaha T-Max 500’ünde bekliyor. (Filmi izleyenlere not: Dizinin final sezonunda Samurai’dan yana bir sürprizle karşılaşacaksınız!) 

Sosyolojik Bir Diorama

Suburra için Roma toplumunun sosyolojik bir dioraması diyebiliriz. Sınıf çatışmaları, liberal ve muhafazakarlar arasındaki gerilim, rant savaşları, seks ticareti için getirilen Nijeryalı kadınlar, son on yılda ülkeye gelen göçmen ve mülteci sorunları, karanlık anlaşmalar… Dizi, günümüz İtalyan mafyasının bir betimlemesi. Siyasetçiler, kilise, mafya, yerel çeteler, tüccarlar, gazeteciler hepsi daha çok para ve güç için birbirleriyle işbirliği yapıyorlar, birbirlerinin arkalarından oyunlar çeviriyorlar. Kan, uyuşturucu, şantaj, aşk, aklınıza gelebilecek hemen her şeyi barındırıyor Suburra. Sadece birazcık aksiyonu eksik, dizinin yavaş ilerlediği bir gerçek!

İtalyan yaşamına açılan bir pencere görevi üstlenen Suburra, Roma halkının evleri ve yaşantıları ile tanıştırıyor bizleri. Bir politikacının evine de giriyoruz, Çingene mafya ailesi ve ekranlarda görmeye alışık olmadığımız karakterler de tanıyoruz. Çingenelerin ritüellerini, ahlak ve namus kurallarını, kendilerine has yaşam tarzlarını görüyoruz. 

Roma şehri, Pinus Pinea’ları, mermer heykelleri, enfes müzeleri ve tarihi güzelliklerinin çok daha ötesinde. Buradaki kiri, pisliği ve serseriliği çok güzel bir şekilde gözler önüne seriyor Suburra. Köprü altında yaşayan çingeneler, gecekondu mahalleler, arka sokaklar… Hatta Roma’ya giden herkesin yolunun düştüğü Termini’nin arka sokak gerçekleri. Roma tüm çıplaklığıyla bizi selamlarken, dizide Isabel “Roma bir b*k çukuru.” derken neyi kastettiğini çok iyi anlıyoruz bölümler ilerledikçe. Şehrin düştüğü ekonomik ve etik çıkmazlığı da. 

Roma’nın tanıdık yüzü de gösteriyor kendisini dizi boyunca. Yol kenarında snackbarlar, Trastevere, Vatikan, Lungo Tevere, Campidoglio, Monti, Palazzo dellà Italiana, Ostia’nın plajları. Tüm bu yolculukta bize İtalyanca rap şarkılar eşlik ediyor! (Hatta en sevmediğim müzik türü olmasına rağmen dizi bana İtalyanca rap sevdirdi!)

Bittiğine üzüldüğüm dizilerden oldu Suburra: la serie. Eğer daha önce bu diziye bir şans vermediyseniz, üçüncü sezonu yani final sezonu gelmişken başlamanızı tavsiye ederim. Hem diziyi hem de karakterleri sevecekseniz. Aureliano’nun ablasıyla arasındaki sevgi ve bağ, onun bir köpeğe duyduğu merhamet; Lele’nin kendi içinde git gelleri, pişmanlıkları ve vicdan muhakemesi; Spadino’nun özgürlük arayışı, her daim neşesi ve kıvrak dansları benim bu üç genci çok sevmemi sağladı. Hayata karşı besledikleri umut ve kalplerinin derinliklerinde yatan duygusallıkları, birbirlerine her ne olursa olsun destek olmaları da ayrıca ısıttı içimi. Diğer tüm karakterler için de aynı şeyi söyleyebilirim. (Alessandro Borghi çook severim, dizide kendisine tekrar tekrar hayran kaldığımı da itiraf etmeliyim!)

O halde bu yazımı Suburra’yı çok iyi anlatan Sette Vizi Capitale -ilk sezon soundtrack’i- içinden seçme cümlelerle bitireyim.

Roma o kadar büyük ki, geceleri seni alır, seni yutar 
Gerektiğinde seni kullanır, seni ödüllendirir ve seni kaybeder
Güzellik kadar çıplak, Roma kadar büyük
Kutsal ve ahlaksız, Roma sever ve affetmez
Roma seni bir barakuda gibi yer
Ve bu şehri gerçekten yaşayanlar, yine her şey için bir anlam buluyor
Ve asla ayrılmak istemez, hiç ayrılmak istemez.

Kapak fotoğrafı: optimagazine.com

İlginizi çekebilir: Yaprak Civan’dan Barbarians