B Planı, Tac’ın Nöbetçileri ile “zaten kötü oyun yapmazlar” sözünü doğruluyor. Hatta bununla yetinmiyor, Murat Eken ve Kaya Akkaya’nın göz dolduran oyunculuğuyla izleyenleri inandığımız tüm değerleri sorgulamaya çağırıyor.

B Planı, bu sezon da yine herkesin izlemesi gereken bir oyunla sahnede. Obie ve Lucille Lertel ödüllerine sahip Rajiv Joseph’in yazdığı Tac’ın Nöbetçileri, dilden dile anlatılan Tac Mahal efsanesinin acı gerçekleriyle yüzleştiriyor. Mekanımız Agra, yılımız 1648. Günün doğmasına çok az var. Birazdan güneşin ilk ışıklarıyla Şah Cihan’ın ölen karısı Banu Begüm için yaptırdığı ve dünyanın yedi harikasından biri kabul edilecek Tac Mahal, güzelliğini herkese gösterecek. Böylece, yapılırken kimse görmesin diye örülen kalın duvarların arkasındaki on altı yıllık merak sona erecek.

Bu anıt mezarı görmek için sabırsızlanan iki kişi daha var. Tac’ın nöbetçileri Hümayun ve Babür. Pek bir rütbesi olmayan bu görevi oldukça zahmetli bir şekilde yerine getirmek zorundalar. Kıpırdamak yok, konuşmak yok, bağırmak hiç yok. Ancak yerinde duramayan, konuşmadan yapamayan Babür varken işleri çok zor. Otoriteye boyun eğen, bu sistemin çarkında dolanmaktan hiç şikayeti olmayan Hümayun’u bile yavaş yavaş kendine benzetiyor. Babür ne kadar çocuksa, masallara inanıp icatlarla şu dünyayı biraz yaşanılır kılmaya çalışıyorsa Hümayun da bir o kadar iktidara ve kurallara sıkı sıkıya bağlı. Hedefi haremin nöbetçisi olmak, babasını da utandırmamak. Ancak olaylar onların da hiç beklemediği şekilde gelişiyor ve Şah Cihan’ın başka bir güzellik inşa edilmemesi yönündeki kararının bizzat uygulayıcısı oluyorlar. İşte tam da burada sorgulamaya başlıyoruz. Güzelliğin karşısında otoriteyi, sadakatin karşısında arkadaşlığı, kuralların karşısında adaleti, inançların karşısında Allah’ın varlığını… Her birinin tanımını kafamızda yeniden yapmaya başlıyoruz. Her şeyin bir bedeli olmak zorunda değil ya da o bedeli masum insanlar ödemek zorunda hiç değil. İlla bir güç olacaksa, otorite sağlanacaksa güzelliği var ederken vicdanı da yanında yeşerterek yapmak gerekmez mi? Adil olmak, esnek olmak, başka güzelliklerin olmamasına izin vermek yerine iktidarı, güzellikleri çoğaltarak oluşturmak bu kadar mı zor? Masallar çocuklar için değil sadece, herkes için gerekli. Böyle bir dünya yaratmak da ancak güzellikleri paylaşmakla mümkün olur. Neredeyse oyunun başından sonuna kadar önce bunları ve yanında her değeri ayrı ayrı sorguladım durdum. Sinirlerim biraz bozularak oyundan ayrıldım ama sorular henüz aklımdan ayrılmadı.

Sami Berat Marçalı, oyunun çevirmeni ve yönetmeni olarak başarısını burada da bizlere yeniliyor. Daha önceki oyunların çevirisinde bazı yerler biraz kulağımı tırmalamıştı ama ilk defa bu kadar temiz bir çeviriyle ve uyarlamayla oyununu seyrettim. Seksen dakika boyunca pür dikkat oyunu izlediğimizi, bir yandan sorgularken bir yandan da hikayenin içinde kendimize yer bulduğumuzu, bazı sahnelerde oyunculardan daha fazla acı çektiğimizi belirtmem yönetmenliğini anlatmam için yeterli olur sanırım. İzlerken ve alkışlarken yardımcı yönetmen Seda Türkmen’in emeğinin hakkını da vermeyi unutmayın.

Hümayun rolünde Kaya Akkaya, Babür rolünde Murat Eken, sağlam bir oyunculuk sergiliyor ve beğeni sınırlarımızı zorluyor. Şahsen Murat Eken’in performansına düşündüğümden daha çok hayran kaldm. Kaya Akkaya’nın başarısını zaten biliyordum ve yine yanılmadım. Böylece, başarılı oyunculukları en az oyun kadar önerme sebebimiz oldu. Diğer taraftan, Hint kostümlerinin ve bir kapıdan hapishaneye kadar uzanan dekorun yaratıcısı Marta Montevecchi ile ışık tasarımında Alev Topal, alkış pastasında en az yönetmen ve oyuncular kadar büyük bir dilime sahip.

Tac’ın Nöbetçileri, sezon boyunca adından çokça söz ettireceğe, izleyenleri her gösterim sonrası daha çok sorgulatacağa benziyor. İyi bir hikayenin, enerjisi yüksek bir oyunculukla sahneye taşındığı bu oyun da listenizde (hatta mümkünse ilk beşte) olsun. Taşra Kabare de, sahnesi ve düzeni açısından bu oyunu izleyeceğiniz sahne olsun. Şimdiden iyi seyirler!