2013 yılının son ayı soğuk ama bir o kadar da yoğun geçti benim için. Mesailer, eve kapanmalar, yolculuklar, organizasyonlar, kültür sanat aktiviteleri, yeni yıl hazırlıkları derken hızla akıp gitti Aralık. Geçen aydan benim aklımda kalan, sizin de belki bir yerlere not düşmek isteyeceğiniz seçkimi yazacağım bu sefer.

Tanrı’nın Unutulan Çocukları

Craig Silvey’in iki çocuğun yetişkinliğe geçiş dönemini kaleme aldığı kitap… Dil oldukça yalın, hikaye sürükleyici, kurgu ise şaşırtıcı… Cümleler basit kurulmuş ve yazı puntosu ideal, bu nedenle okuyucu dostu bir kitap. Son zamanlarda üst üste ağır içerikte okuduğumdan mıdır bilinmez, “Tanrı’nın Unutulan Çocukları” iş sonrası gelip başından uzun süre kalkmadan okuyabildiğim bir eser oldu. Bu yüzden bir solukta bitirdim. Soğuğun devam ettiği şu günlerde, evde biraz daha vakit geçirmek ama aynı zamanda zihniniz için biraz mola vermek istiyorsanız bu kitabı bir ara başucunuza koyun derim. Sıkılmayacaksınız. Zihniniz ise dinlenmiş olacak.

Los Vivancos

2012 yılından önce Los Vivancos adını duymamıştım. Bir Mayıs ayı Duygu’nun İş Sanat’ta flamenko gösterisi var gidelim mi önerisine evet diyerek tanışmıştım bu 7 kardeşle… İyi ki Duygu önermiş, iyi ki bu performansı izlemişim.

Los Vivancos, birbirinden yetenekli 7 kardeşten oluşan flamenko dans grubunun adı. 12 Aralık’ta “Aeternum” gösterisiyle Türkiye’yi tekrar ziyaret eden Los Vivancos’u bu kez tesadüfen değil öncesinden bilerek izleme fırsatım oldu. İkinci kez Cemal Reşit Rey’de izlediğim grup bu gösterisinde başka performans sergileyecek sanıyordum. Grubun yine “Aeternum”u sergilemesine rağmen performanstan en az ilk izlediğimdeki kadar etkilendim. Grup üyelerinin birbiriyle uyumu, müziğin kalitesi, görsel şöleni andıran kostümler ve en önemlisi de her bir sanatçının ayakta alkışlanacak performansı… Ayakta alkışlanacak diyorum çünkü 7 kardeş sadece dans etmiyor, kimisi dans ederken yan flüt, kimisi iki yükseklik arasında havada spagat yaparken çello çalabiliyor. Performanslarıyla izleyici dansa, müziğe, kompozisyona ayrı ayrı hayran kalıyor; sanata ve sanatçıya çok şey borçlu olduğunu bir kez daha anlıyor. Türkiye’ye tekrar geleceklerini düşündüğüm bu grubun adını da bir köşeye yazabilirsiniz. Eminim kaçırmak istemeyeceksiniz.

Önce Bir Boşluk Oldu Kalp Gidince Ama Şimdi İyi

24 Aralık’ta Caddebostan Kültür Merkezi’nde “mültecileştirilmiş” hayat kadınlarının hikayesini izledik. Hikaye hiç tanık olmadığımız, haberlerde görsek belki es geçecek ya da sığ yaklaşacağımız bazı gerçeklere değiniyor. Hayat kadınlarının hikayesi oyuncuların da performansıyla izleyiciyi içine çekmeyi başarıyor. Ama beni en çok etkileyen oyuna ismini veren cümlenin hikayesinin metne bu kadar profesyonel yedirilmesi oluyor. Bir hikayeyi özetleyen cümlenin başka bir hikayenin de can damarı olmasına açıkçası ilk defa tanık oldum. Buna bir de hikayenin kurgusundaki (olay akış ve anlatım şekli) sıra dışılık eklendiğinde ortaya izlenmesi gereken bir oyun çıkmış diyebilirim.

Lucy Kirkwood’un yazdığı oyunu Seçil Honeywill uyarlamış. Uyarlama oyunu izleyiciye beğendirmek bence bıçak sırtı bir durum. Orijinal akışı bozmayacaksın ama seyirciye de tanıdık bir şey aktaracaksın… Kolay güzel uyarlama izleyemeyiz bu yüzden, en azından benim için böyle… Ama Seçil Honeywill oyunu o kadar iyi uyarlamış ki topu yönetmen ve oyunculara atmış. Sanat yönetiminde oyuncuların performansını ve dekoru çok tadında yorumlamış Mehmet Ergen. Ayrıca Esra Bezen Bilgin (Dijana) ve Güliz Gençoğlu (Bahar) karakterleri üzerlerine o kadar iyi giydirmişler ki iyi uyarlamanın altında kalmamışlar. Dolayısıyla hikayenin anlatımı için bütün bileşenler iyi harmanlanmış diyebiliriz. Bu oyunun adını bir yerlere not düşmeden hemen internetten biletlerini alabilirsiniz. Çünkü Ocak ayı boyunca Şişli Black Out’ta ve CKM’de oynanmaya devam edecek.

Kitap, performans, oyun derken hızla geçen Aralık ayından aklımda kalanların bunlar olduğunu söyleyebilirim.

Çok gezdiğiniz, çok okuduğunuz, çok performans izlediğiniz ve çok eğlendiğiniz bir yıl olsun. Mutlu yıllar!