Senaryosunu Yeraltı Edebiyatı’nın ustası olan Hakan Günday’ın kaleme aldığı, yönetmenliğini Onur Saylak’ın üstlendiği Uysallar drama-komedi türünde meraklılarına sunuldu. Bu mini dizinin komedi ve drama gibi iki bambaşka türü bir araya getirdiğini iddia etmesi ve ilginç fragmanı, dizi daha yayına girmeden dikkatleri üzerine çekmişti. Aynı zamanda Haluk Bilginer ve Uğur Yücel gibi usta oyuncuların da bulunması, beklentiyi oldukça yükseltmişti.

Uysallar genel itibari ile uzaktan şahane gözüken fakat temelinde iletişimsizliğin, kuşak çatışmalarının hatta ve hatta coğrafi kültürün getirmiş olduğu çözümsüz sorunları barındıran bir aileyi, Uysalları, bizlere resmediyor. Resmediyor dedim çünkü Uysallar’ın çekim tekniği, sahnelerdeki renk ahenkleri, kullanılan kostümler, mekanlar, ışıklar ve dahası  izleyiciye muhteşem bir seyir zevki veriyor.

Editör Notu: Yazının bu kısmından sonrası diziye ilişkin spoiler içerebilir. Dilerseniz izledikten sonra okumak üzere yeniden ziyaret edebilirsiniz.

Direkt karakterler üzerinden yola çıkmanın daha sağlıklı olduğunu düşünerek Öner Erkan’ın canlandırdığı başrolümüz Oktay Uysal’dan başlayacağım. Oktay, hayatı boyunca başarılı bir mimar ve iyi bir baba olmak dışında kendisine ait olan hiçbir şeyi gerçekleştirememiş, bastırılmış ve pasifize edilmiş kırklarında bir çocuk, fakat topluma göre tam anlamıyla ideal bir yetişkin. Babasının ve toplumun yapmasını istediği her şeyi gerçekleştirmiş olan Oktay, kesinlikle yaşadığı hayata ait değil. Bunalımlarını ve patlamalarını yaşayabileceği bir özel alanı bile yok. Öyle ki kendisi bu ataklarını yalnız kaldığı tek alan olan arabasında yaşıyor ve avazı çıktığı kadar bağırmak istiyor. Kendisi tam bir Türk Babası… Konuşmaktan, ağlamaktan ve hatta bireysellikten arındırılmış vaziyette.

Bastırılmış bir çocukluğun ardından gençliğe adım atan Oktay’ın kendine ait tek bir olayı var, Punk dinlemek. Kasetler biriktiriyor, posterler asıyor ve babası bu gibi basit eylemlerinden dahi rahatsız oluyor. Evinde yüksek seste müzik bile dinleyemeyen Oktay, tam anlamıyla topluma öylece karışıyor. Doğduğu şehre giden Oktay gençliğinde sürekli takıldığı barı ziyaret ettiği sırada lise arkadaşıyla karşılaşıyor ve bastırılmış gençliği, punk müziğe olan merakı oldukça genç bir biçimde adeta içinde fırtınalar koparıyor. Tam da bastırıldığı yerden kırklı yaşlarında filizleniyor. Oktay’ı cezbeden punk müziğe olan tutkusu değil, yıllarca benliğini kaybetmiş olan klasik günümüz babasının sadece kendisi için yaptığı bir aktivitenin tadı oluyor.

Punk kültürünü yansıtan kıyafetler alan Oktay, bunları köşe bucak giyinip İstanbul sokaklarında salınıyor ve kendisine benzer kişiler aramaya koyuluyor. Oktay’ın bu değişimini her gün aynı yatakta uyandığı eşi dahil kimse fark etmiyor, aslına bakarsanız Oktay’ın hikâyesi tam da içimizden.

Gelelim ana karakterlerimizden biri olan Songül Öden’in canlandırdığı Nil’e. Nil hayatını evine adamış olan modern bir ev hanımı. Çocukları olduktan sonra iş hayatından kopmak durumunda kalmış ve hayatının başka bir ihtimali olan durumu, iş hayatına devam etmiş olma ihtimalini, oldukça merak ediyor. Bu konuda oldukça toy. Kendine odaklanmaya vakti kalmamış, hayatının büyük ve belki de en önemli dönemini aile olmaya adamış biri olan Nil tıpkı eşi gibi mahrum kaldığı hayatı kimseye belli etmeden bir takım yalanlar söyleyerek deneyimlemeye çalışıyor. Kendisi iş hayatına atılmaya çalışıyor fakat yaşından ve deneyimsizliğinden dolayı hiçbir yerden olumlu dönüt alamıyor. Bir bardak kahve sayesinde kendini plaza çevresinde buluyor ve bununla birlikte duygusal boşlukları ve toyluğu kendisini hiç hayal edemeyeceği konfor alanın çokça dışında olan yerlere sürüklüyor. 

Bir diğer karakterimiz ise Oktay’ın babası olan Olcay. Kendisi bahsettiğim üzere daima oğlunu eleştirmiş ve bastırmış bir baba olması yanında fedakar baba imajı çizse de içinde oldukça kendisi ve zevkleri için yaşayan bir karakter. Kadınlara çok düşkün, aşkı bilmeyen, hissetmeyen, materyalist bir birey.

Haluk Bilginer’in oynadığı Berhüdar karakterine de değineceğim. Karakterimiz Oktay’ın müşterisi. Proje ise Avrupa’nın en büyük hapishanesi. Berhüdar karakteri muzip bir şekilde bize günümüzle ilgili çok şeyi anımsatıyor. Berhüdar karakteri, tabiri caizse tam anlamıyla Ankara’daki dayı. Alkol kullanmayan (tabii sadece topluluk içinde), aile yaşamı hakkında ahkâmlar kesen ve öğütler veren, keyfine oldukça düşkün ve iş hayatında profesyonellikten oldukça uzak olan bir kişilik. Yerleşiklerin ineklerini otlattıkları rant bölgesini, hapishanenin yapılacağı alanı, demirden tel örgülerle kapatıyor ve ineklerin artık giremediğini gördüğünde kendisiyle gurur duyuyor. Ne ironiktir ki sonunda tam da buna yeniliyor.

Oktay ve Nil’in çocuklarından söz etmek istiyorum. Üniversite sınavına hazırlanan bir oğulları ve daha ilk okula giden duyarlı bir kızları var. Oğlumuz Ege sistemde sıkışmış, ne olmak istediğine karar verememiş kaybolmuş bir genç. 17. yaşın ne olmak istediğine karar vermek için çok erken bir yaş olduğunu savunuyor. Psikolojisi bozulmuş ve çağımızın benzer gençleri gibi ilaç kullanıyor. Kendisi yaşadığımız dönemin gençleri için çok iyi bir timsal olmuş.

Kızımız Ece, çok düşünen ve çok konuşan, yaşından bağımsız bir yetişkin aslında. Evde kendi kendisini yetiştirmiş, akıl ve mantığını çok iyi kullanan, gözlemci ve yorumcu bir kişilik. İzlerken bize çok şey öğretiyor. Herkes hakkında “Bu nasıl çocuk?” diye düşünüyor…

Son olarak diziyi genel itibariyle çok beğendiğimi belirtmek isterim. Olaylar silsilesi beklememenizi öneriyorum, Uysallar neticede bir durum öyküsü. Karakterlerin kişisel bunalımlarını, yaşadığımız çağın aile dinamiklerinin aksaklıklarını, her gün aynı evde yaşadığımız ve birlikte saatlerimizin geçtiği insanlarla, ailelerimizle, aslında ne kadar da yabancı olabileceğimizi bize gösteriyor: “Çünkü aslında benim derdim ne biliyor musun; bu bedenle bu akıl aynı yerde değil, aynı mekanda değil, aynı zamanda değil. Ne zaman ayrıldılar birbirlerinden bunu ben bile bilmiyorum.”

Kapak Fotoğrafı: Netflix

İlginizi çekebilir: Sine Magger’dan Netflix’te Bu Ay Neler Var