Noah Baumbach’ın Marriage Story’den bu yana çektiği ilk film White Noise, dünya prömiyerini Venedik Film Festivali’nin açılış filmi olarak yaptı. Ardından New York Film Festivali’nin açılışında ve BFI Londra Film Festivali’nde “Galalar” bölümünde gösterildi. Hem komik ve korkunç, hem lirik ve saçma, hem sıradan ve kıyamet habercisi White Noise; bir yandan da Noah Baumbach, Greta Gerwig ve Adam Driver’ın Frances Ha’dan bu yana birlikte çalıştıkları ilk film olarak öne çıkıyor.

Noah Baumbach, Marriage Story’den sonra tekrar Netflix’te kendini gösteriyor. Riske girmeyen yönetmen, yeni filminde favori oyuncuları Adam Driver ve Greta Gerwig ile çalışıyor. Film, Amerika’da 80’li yıllarda sıradan bir ailenin gündelik hayatlarına devam ederken bir yandan da geleceği muğlak bir dünyada aşk, ölüm, takıntı, mutlu olma ihtimali gibi evrensel gizemleri çözmeye çalışmalarını izliyor. Aile içi bunalımlar, orta yaş krizleri, sorunlu ilişkiler gibi konularda artık ustalığını kanıtlayan Baumbach, White Noise filmini Don DeLillo’nun meşhur kitabından sinemaya uyarladı. Film; genel olarak günümüz insanının bireysel sorunlarını, komplo teorilerine bakış açısını işlerken bilgi kirliliğine ve toplumsal korkuya da göz kırpan bir anlatı çiziyor.

Daha önce Greenberg, Frances Ha ,The Meyerowitz Stories gibi modern klasikler diyebileceğimiz filmlere imza atan Baumbach, White Noise ile bu filmlerin epey gerisinde kaldığını söylemek gerekir. Bir Charlie Kaufman filmi karanlığında başlayan White Noise, daha sonradan doksanların klişe Amerikan felaket filmlerine dönüşüyor. Film, ortalarına doğru ise Baumbach’ın klasik atmosferine girerek Marrige Story benzeri bir hava yakalıyor. Tam olarak hangi yerde durmasını bilemeyen havası biraz sıkılmanıza ve filmi saçma bulmanıza sebep olabilir. Filmdeki baba figürünü merkeze alan Adam Driver’ın hayat verdiği Jack karakteri varoluş bunalımları ile bürünmüş ve Marriage Story filminden kopyalanmış gibi. Eşi Babette ise başlarda önemli değil gibi dursa da senaryonun klasik Amerikan suç filmlerine bağlanması ile biraz toparlıyor. Gerçi Greta Gerwig role çok yakışmış sayılmaz. Amerikan toplumundaki tüketim kültürüne ve komplo teorilerine olan inanışın verdiği zararları bazı yerlerde göstermesi belki fikir olarak güzel ama senaryo anlamında filme kattığı hiçbir şey yok…

Baumbach ölüm ve yaşam gibi ciddi konularla ilgilenen bir hikâye ve karakterler kurmaya çalışsa da Charlie Kaufman ve Jim Jarmusch filmlerinin kötü birer kopyası gibi olmuş. Sadece bazen bir anda gelen tempolu sahneler ve gerilim filmi sonuna kadar izlememi sağladı diyebilirim. Baumbach filmlerinde görmeye alışık olduğumuz karakter paylaşımları ve filmlerdeki bütün karakterlerin bu filme “tam olmuş havası”, White Noise için söz konusu değil. Jack ve Babette karakterinin uzun konuşmalı sahneleri ise Marriage Story’de başarılı olan formülün tekrarı. Baumbach’ın ilk dönemlerindeki gibi bir film beklerken maalesef beklentimi bulamadım…

Baumbach’a Marriage Story’den sonra Woody Allen’ın veliahtı demiştim. Baumbach da Allen’ın kariyerindeki gibi arada sırada kötü denemeler yapacak sanırım. Umarım, bunları yaparken dram ve gerilim türlerinden güzel örnekler verir.

Bu aralar izlemek için White Noise’a benzer bir aile başyapıtı arıyorsanız Wes Anderson’ın ”The Royal Tenenbaum” filmini izlemenizi öneririm.

İlginizi çekebilir: Lisya Kalma Patir’den Marriage Story