Haberler

‘Traveller’, ‘Wanderlust’, ‘Travel-lover’ gibi ifadeler 2010’ların başından beri Instagram bio’larını ve postları süslerken seyahat sandığımız kadar da incelikli ve öğretici bir deneyim olmayabilir mi?

The New Yorker’dan Agnes Callard, “The Case Aganist Travel” başlıklı yazısında, Sokrates ve Immanuel Kant’tan seyahati “aptalın cenneti” olarak nitelendiren Ralph Waldo Emerson’a, seyahate olan nefretini “Huzursuzluğun Kitabı” isimli eserinde vurgulayan Fernando Pessoa’dan “seyahatin zihni daralttığını” yazan G. K. Chesterton’a önemli isimlerin tezlerine de değinerek seyahat kavramını sorguluyor: “Pessoa, Emerson ve Chesterton, seyahatin bizi insanlıkla temasa geçirmek şöyle dursun, bizi ondan ayırdığına inanıyordu. Seyahat bizi en iyi durumda olduğumuza inandırırken aynı zamanda kendimizin en kötü versiyonuna dönüştürür. Buna “gezginin yanılgısı” diyebilirsiniz.“

Detaylı biçimde düşündüğümüzde Callard’ın fikirlerine katılmak için seyahatten nefret etmek gerekmiyor. Seyahat konusunda farkındalık sahibi bir yaklaşım kazanmak içinse güzel bir beyin jimnastiği vadediyor. Zira turistlerin kendine özgü rasyonelliği, onların hem bir yerde yapmaları gereken şeyi yapma arzusuyla hem de tam olarak yapmaları gereken şeyden kaçınma arzusuyla hareket etmelerine olanak tanıyor. Gidilen yer ile ilgili ön araştırmalar, öneriler, görseller yani “en iyi deneyimleri arama” hali seyahat edenin aslında otantik bir deneyim yaşamasının önünde duruyor. Yani bir anlamda turist olmak, “kişinin kendi duygularının önemli olmadığına zaten karar vermiş olması” haline geliyor.